Büyüleyici hitabet gücüyle başına geçtiği ülkeyi büyük bir felakete sürükleyen lider, 30 Nisan 1945’te intihar etmişti. Uzun bir radyo programıyla Alman ulusu adeta olaya hazırlanmıştı.

Arka arkaya çalan eserleri, önemli bir anonsun yapılacağı duyurusu kovalıyordu. Derken Führer’in en sevdiği beste olan Anton Bruckner’in Yedinci Senfoni’sinin ikinci bölümü çalmaya başlıyordu; dönemin en büyük orkestra şefi Furtwängler’in yorumuyla…

Müzik susuyor, Hitler’in vasiyetinde devlet başkanı olarak tayin ettiği Amiral Carl Dönitz, milyonlarca canın sorumlusu olan diktatörün öldüğünü duyuruyordu… Ardından da çalan Horst Wessel Lied belki de son kez radyoda çalıyor, karanlık dönem kapanıyordu.

Tam 32 yıl önce Los Angeles’tan gelen bir haber ajanslara bomba gibi düşmüştü. Sinema tarihinin en ünlü figüranı dünyadan kayıp gitmişti. Birçok filmde kısacık görünen hafif toplu, seyrek saçlı tıknaz adam ölmüştü.

İngiltere’de 1899 yılında doğan Alfred Hitchcock, 1920’lerde başladığı yönetmenlik serüveninde birçok şahesere imza atmıştı. Sapık’ta Norman Bates karakteri hepimizin kâbusuydu; Kuşlar sayesinde ise güvercinlerden bile ürker olmuştuk. Arka Pencere’de kim bilir başkalarını röntgenlerken kendi ilişkilerimizi sorguluyor; Tehlikeli Adam’ı izledikten sonra Que Sera Sera diye şarkı söylüyorduk.

Hâlâ filmlerinde ne zaman görünecek diye bekliyoruz…

Dünya futbol tarihinin en güzel sarışınıydı. Adeta bir baletti; zarafetiyle de büyülemişti. Onun adı güzel futbol demekti, daha Ajax’tayken markası ölümsüzleşmişti.

Futbol Peygamberi: Cruyff