Makina Soğuk

Pacers’ın kadrosu bazı mekanik arızaları beraberinde getiriyor. Dripling tehdidi sınırlı, şutları istikrarsız, iki ortodoks uzunla oynayan bir takım. Kolay sayı bulamıyorlar. Tutarlı hücum etmelerini sağlayan alışkanlıkları durmaksızın sahaya yansıtırlarsa orta vadede vasat seviyenin üstüne çıkıyorlar. Basketbolda hücum ve müdafaa aynı akışa bağlı olduğu için mükemmel savunma yapsalar bile o savunmaya hacim kazandıracak vasat seviyedeki hücuma muhtaçlar. Kadroda aniden parlayıp sönecek bir yıldız yok. Kolay sayı da bulamıyorlar. Yani kabul edilebilir seviyedeki hücumun anahtarı süreklilik.

Pacers’ın istediğinde açıp kapayabileceği bir turbo motoru yok. Onları manevra kabiliyeti sınırlı olan devasa bir gemiye benzetebiliriz. Belli bir rotaya girip süreklilik sağladığında mesafe kat ediyor ama yanlış rotaya girmişse döndürmek de bir o kadar zahmetli. All-star sonrasında Pacers’ın rotası, rota değil. Pusula bozulmuş. Tayfa ne yaptığını bilmiyor. Dünya’nın sonuna dek gidip kenarından düşecek bir gemiye benziyor takım.

Indiana Pacers sezonun ikinci yarısındaki istatistiklere göre NBA’de en verimsiz hücum eden ikinci takım. Yalnızca belli alanlarda geri adım atmış değiller. Hücum topyekun iflas etmiş gibi. İki ay boyunca her alanda daha kötü performans verdiler. Oyuncuların şut yüzdeleri dibe çakıldı. Alan paylaşımı tamamen dağıldığı için pozisyonlar kangren oldu. Boş şut çıkmadığı için imkansız açılardan 1’e 1 teşebbüsler palazlandı. Ali Hanya’ya’e cut yaptı, Veli Konya’ya pas verdi. Sürekliliği kaybedince durdular. İşin garibi, ligin en iyi koçlarından Frank Vogel da gidişata dur diyemedi. Yeni line-up’lar denedi, topsuz hareket ve paslaşmanın hızlanmasını istedi, ilk 5’i oturtup yedeklerle maça çıktı… ama hiçbir hamlesi işe yaramadı.

Elit seviyedeki bir hücumun her parçası vites düşürse bile kabul edilebilir bir seviye baki kalıyor (İlk aylarda tarihî savunma istatistikleri yakalayan Pacers’ın hâlâ iyi seviyede savunma yapabilmesi gibi) ama Pacers hücumu ucu ucuna işleyen bir makina olduğu için elektrik kesintilerine tahammül edemedi. Artık şaşkın çehrelerle birbirlerine bakıyor, playoff’ta mucizevî şekilde ayağa kalkabileceklerini ümit ediyorlar. Oysa artık makina soğuk.

Eğer bir üst seviyede performans verebilecek veya müdafaayla kök söktürebilecek bir takımla karşılaşsalar (Wizards, Bulls… Bobcats!?), seriye favori çıkmayacaklarını bile söyleyebilirdik. Fakat Doğu Konferansı’nın sonsuz şefkatine mazhar olup Atlanta Hawks ile eşleştiler.

Hawks playoff tablosunda -%50 galibiyet yüzdesine sahip yegane takım. Al Horford’un sakatlığı sonrası tüm planlar rafa kalktı. New York Knicks Melo’ya biraz olsun eşlik edebilseydi, Hawks’un sezonu lotaryada bitecekti. Şans eseri playoff’a düştüler ve normal sezonu felaketle bitiren bir seribaşıyla karşılaştılar. Üstelik rakiplerine yarattıkları birkaç eşleşeme problemi var.

Roy Hibbert pota dibi atışlarda rakiplerini en düşük yüzdeye mahkum eden NBA oyuncusu. Fakat efsane haline gelmiş vertikalite maharetini bu seride hakkıyla kullanamayacak. Antic ve Millsap şut tehdidi olan oyuncular. Hem David West’i, hem de Hibbert’ı dışarı çekebilirler.

Aylar önce yapılmış maçları haddinden fazla ciddiye almamak lazım ama normal sezonda Atlanta Hawks, Pacers’a en çok sorun yaratan takımlar arasındaydı. Verimli hücum etmeyi başardılar. Hawks’un özellikle en tehlikeli line-up’ı (Teague, Korver, Carroll, Millsap, Antic) iki Pacers maçında sahaya tamamen hükmetti (Antic 4 maçın yalnızca 2’sinde oynadı).

Son maçtan bir kare

Tüm oyuncular birer şut tehdidi olarak yay etrafına dizilmiş. Jeff Teague ve Pero Antic 3’lük çizgisi üstünde ikili oyun oynuyor. Roy Hibbert’ın getireceği yardıma ceza kesmek için Millsap köşeye yerleşmiş. Pozisyon DeMarre Carroll’ın bulduğu boş 3’lükle bitecek.

Zaten Hibbert ve West’in dışarı çıkarılmasıyla beraber Jeff Teague1 vaat edilmiş topraklara giriyor.

İkinci pozisyonda Hibbert’ın potaya koşarken Antic’i hatırlaması, arkasına bakması, kendi ekseni etrafında dönerken Lance Stephenson’la çarpışması enfes.

Pacers seriye savunmada yalpalayarak başlarsa Atlanta Hawks üst üste paslar yaparak boş adamı bulacaktır. Asist kategorisi tek başına ciddi bir istatistikî veri değil ama Hawks’un ligde asist üstünden en sık sayı bulan takım olması önemli. Lüzumsuz yardımların getirildiği ahenksiz bir savunma Hawks karşısında tepe taklak devrilebilir. Pası alacak oyunculardan biri Kyle Korver. Bu sezon catch&shoot pozisyonlarında %71 eFG ile oynamış (süper kahraman seviyesi) bir şutör. Shelvin Mack ve Jeff Teague’in aynı anda oynayabileceği line-up’lar, garip ikili oyun kombinasyonları, Pacers’ın top kayıplarından çıkacak sayılar…

İki takımın karşılaştığı normal sezon maçları yalnızca küçük ipuçları veriyor. Her istatistiğe hak ettiğinden fazla değer verirsek overanalyzing tuzağına düşüyoruz. Lüzum yok. Biliyoruz; Hawks kötü takım. Sahada belli şematik avantajları var ama herhangi bir takımı dört kere yenmesi çok zor. Hatta playoff’lara kalmış olması, NBA’in mekaniğine dair kalın kalemle çizilmiş bir soru işareti. Bu serinin kaderi Hawks’un değil, Pacers’ın elinde. Fakat Pacers’ın kendi kaderini çizip çizemeyeceğine emin değiliz.

Uçuruma yeterince uzun süre bakarsan, uçurum da sana bakar. Eğer aylar boyunca kötü bir basketbol takımı olmuşsan; kötü bir basketbol takımısın demektir. Kadroda keramet gösterecek bir veya birkaç süper yıldız yoksa, playoff’lara doğru kış uykusundan uyanıp ansızın elit seviyeye çıkılamaz. Pacers Larry Bird’ün veya Frank Vogel’ın nutuk çekmesiyle kendine gelmeyecek.

Pacers’ın üst üste dört maç kazanması neredeyse imkansız. Onlar için en iyi ihtimal, seri boyunca ağır aksak da olsa ahenkli hareket etmeye tekrar alışmaları. Eğer depresyondan çıkmalarına yardım edecek sonuçlar gelmezse korkunç bir girdaba kapılıp boğulabilirler.

Pacers 4 – 2 Hawks

1. Maç başına 9,9 drive ile bu alanda lig beşincisi. [↩]