Antigone Gibi Bir Kız

Amerikan basını, ülkeye Atlanta’daki oyunlardan beri beklediği takım altınını getiren jimnastik takımını fiyakalı bir isimle ödüllendirmekte gecikmedi. Rusya’yı alt ederek yarışmayı kazanan ekibe “Fab Five” adını koydular. Bize tanıdık gelen bir ad, hikayenin bir parçası burada. Chris Webber, Jalen Rose ve Juwan Howard gibi geleceğin profesyonellerini de içinde bulunduran o beşlinin yaptıkları o kadar özeldi ki, bir gün bu unvana yeni bir ortak getirileceği pek düşünülmüyordu. En azından etrafında büyük bir patırtı kopmadan… Fakat Olimpiyat altınının yenemeyeceği çok az şey var. Görülüyor ki, doksanların başında kolej basketbolunun içindeki bir sürü tabuyu tedavül dışı bırakan bol şortlu genç adamların yaptığı bunlardan biri değilmiş. Ed Martin skandalı sonrası itibarının bir bölümünü kaybeden, geri kalanını ise Jalen Rose’un ESPN için çektiği belgesel sonrası yaşananlar ile tehlikeye atan Fab Five, efsanesini yaşatmakta güçlük çekiyor.

Genel tasnifte aldığı altın sonrası, takımdaki tek siyah Gabby Douglas ise Fab Five’ın yeni poster çocuğu. HOPE posterlerinde Barack Obama’nın yerini alan da o. Alabildiğine beyaz bir sporda ülkeye altın madalya getiren bir Afro-Amerikan’ın hikayesi herkeste merak uyandırıyor. Bekaret açıklaması sonrası muhafazakar ailelerin genç kızlarına rol model olan Lolo Jones’a1 siyahların cevabı. Yeni büyük siyah umut. Londra’ya yeni süperyıldız adayı olarak gelen ama genel tasnif elemelerinden geçemeyen Jordyn Wieber, takım olarak bir rüyayı yaşadıklarından bahsediyor. Fakat 17 yaşındaki yüzü onu ele veriyor, hayal kırıklığının açıkça okunmasına engel olamıyor. Kadroya atlama masasındaki uzmanlığına hürmeten dahil edilen McKayla Maroney ise, dünden bu yana hayal kırıklığının başka bir biçimiyle savaşmak zorunda.

Takım yarışmasında yaptığı kusursuz Amanar ile jürinin bile ağzını açık bırakan2 Maroney’nin atlama masasındaki favori statüsü, Olimpiyat düzeyinde bile sarsılmaz gözüküyordu. Demirden bir yüz ifadesi vardı. Neredeyse bütün özgüveni yoğunlaşarak bir noktada toplanmış ve yüzüne doğru hareket etmeye karar vermişti. Muhtemelen bir estetik ameliyat geçirmiş burnundaki güzelliğin sahteliği, rutinini noktaladıktan sonra seyirciye ve jüriye fırlattığı gülümsemeden tanıdıktı. İşi fazla uzatmaya niyeti yoktu, doğrudan Amanar ile çıktı karşımıza.

Atlayışı Sydney’de ilk kez başarıyla gerçekleştiren bir Rumen jimnastikçiydi. Becerenin ismini ölümsüzleştirmeye aday bir hareketti bu. Simona Amanar ismi de bu sayede yaşıyordu. Maroney gibi hareketi yepyeni bir estetik katarak tekrarlayanlar sayesinde. ABD takımının antrenörü John Geddert’a göre Maroney diğerlerinden farklı, bambaşka bir ligdeydi. Artık atlayışa Maroney denmesi uygun olurdu.

Fakat Maroney bireysel finalinde Amanar’ı aynı kusursuzlukla uygulayamıyordu, yere inerken alanın dışına çıkması otomatik ceza puanı getirecekti. Yine de hareketin zorluk katsayısı Maroney’yi altın seviyesine getirmişti. 15.866 o gün yapılacak en iyi atlayışın 0.5 puan üzerindeydi. Geriye zorluk derecesi daha düşük bir atlayışla altını perçinlemek kalmıştı, antrenmanlarda bunu hissetmiyordu bile! Burada ise hissedemediği masa oluyor, dolaşmayı sevdiği kadar yükseklere çıkamıyor ve hareketi tamamlayamadan yere çöküyordu. Mimiklerindeki tüm özgüven bir anda boşa çıkmıştı. Ve antrenörünün yanına doğru ilerlerken bir dönüşüm geçirip, öfke halini aldı. Endişesini saklamakta Wieber gibi beceriksiz miydi, yoksa artık umursamıyor muydu… Antrenöründen de şefkat bulamadı: “Altın madalyana güle güle diyebilirsin.”

Yarışacak son jimnastikçi Amanar’ın memleketinden geliyordu. Çin’in 2008’deki büyük başarısının ardından tökezlemesini de fırsat bilip, ABD ve Rusya’dan seken madalyaları topluyordu Nadia Comăneci’nin kızları. Takım yarışmasında gelen bronz ülkenin gözlerini yeniden bu spora çevirmişken, Pekin’de yer hareketlerinde aldığı altına bir yenisini eklemenin tam sırasıydı 22 yaşındaki Sandra Izbaşa için. Kusursuz olmaktan çok uzaktı, Yurchenko atlayışını takiben engel olamadığı büyük sıçrama ortaya kötü bir görüntü çıkarmıştı.3 Maroney’nin ifadesinde ufak da olsa bir yumuşama göze çarptı. Çok uzun sürmedi, ikinci hareket için çıkan 15.000 ile hikayenin sonu yazıldı.

Kamera Izbaşa’ya döndüğünde, eminim ki, tarafsız izleyicilerin büyük çoğunluğu sonuçtan memnun kaldı. Sebebi çok basitti ve o ana tanık olanlar bana katılacaktır ki açıklamaya ihtiyaç duymuyordu. Izbaşa’nın atlama masasının üzerinde sergilediği kusurlu bir güzellikti belki. Jüri puanları açıkladığında verdiği görüntü ise benim için Londra 2012’nin karelerinden biri olacak kadar kusursuzdu. Pekin 2008’de herkesi hayrete düşüren 10.78’lik koşusundan sonra stadyumu turlayan Shelly-Ann Fraser’ın diş telleri gibi, Izbaşa’ya ait detaylar da zamanlı zamansız gözümün önüne gelecek. Altınını koruyarak gerçek bir Olympian’a dönüşen -yeni adıyla- Fraser-Pryce, bunu resmileştiren madalya töreninde Jamaika milli marşı okunurken kahkahalarına engel olamıyordu. Maroney’nin aksine 25 yaşında bile hiçbir zaman gerçek duygularını gizlemeyi becerememişti, artık denemiyordu bile. Bu sıralarda Olimpiyat köyünün başka bir köşesinde Maroney, Twitter hesabı üzerinden gümüş madalyanın da fena olmadığını ve hiçbir şeyden pişmanlık duymadığını yazdı.4 Bol kepçe ünlem işaretlerinin bazı şeyleri örtmeye yetmeyeceğini bir gün Maroney de öğrenecek.

1. Bu konuya da bir ara gireriz. Politik doğruculuktan nasibini almamış olmasıyla sıra dışı bulup sempati beslediğim Lolo’nun, ucuz bir PR kampanyasına alet olmadığına inanmak istiyorum şimdilik. [↩]
2. Literally: http://www.dailymail.co.uk/news/article-2182264/McKayla-Maroney-vault-Even-judges-jaws-dropped-U-S-gymnastics-team-took-gold-medal.html [↩]
3. Sedat Koç’un deyimiyle “40 yaşından sonra Olimpiyat’ı keşfeden Bill Simmons” gibi olmayıp itiraf edelim, jimnastik de dört yılda bir izlenen sporlardan benim için. Yazı teorik yanlışlar içeriyorsa, sporun yakın takipçileri beni affetsin. [↩]
4. https://twitter.com/McKaylaMaroney/status/232175572992798723 [↩]